Twenty-five years on: still working toward a theory of conservation?

Abstract

During the 1980s conservation was still based on the scientific experimentation of the 1800s and only became operationally efficient in the 1960s. It has been interpreted and described in several ways, such as pure-conservative, a term which was first used at the beginning of 1971. However, conservation without the adjectival prefixes and resisting any form of retrospection has continued to advance both in laboratories and on archaeological sites, becoming more defined, elaborate and even authoritative in the aftermath of natural disasters. Nevertheless, it has had difficulty in being consid­ered within the traditional theories and practices of restoration; it is only recently that it has become an advantageous association. This is due to the fact that on the one hand, there has been growing awareness regarding the necessity of using conserva­tive intervention in the strict sense of the word and on the other it is evident that this intervention must be carried out in conjunction with other measures of an inhibitory and contrasting nature, using architectural instruments when faced with possibly inevitable deterioration. The result is a fruitful convergence between conservation and critical restoration in terms of a critical-conservative(or vice-versa) approach.

Riassunto

La posizione conservativa, negli anni Ottanta del ‘900, discendeva da esperimen­tazioni scientifiche, ottocentesche e seriori, finalmente resesi via via efficaci a par­tite dagli anni Sessanta. Essa ha avuto varie interpretazioni, quale quella c.d. puro-conservativa, affermatasi a decorrere dal 1971. Ma la conservazione senza aggettivi, invece, opponendosi a qualsiasi pulsione ripristinatoria, ha continuato a procedere vuoi nei laboratori, vuoi nei cantieri, affinandosi, anche cimentandosi con gli effetti di calamità naturali. Essa, nei suoi rivolgimenti potenziali, rispetto alla surroga, è sta­ta a fatica considerata in seno alle teorie tradizionali del restauro e alla sua prassi. Soltanto di recente e a gradi, si è verificato un siffatto, fecondo accostamento. Ove, da una parte, si è assunta consapevolezza circa l’esigenza di operare con interventi conservativi in senso stretto; ma, dall’altra, si è compreso come, a tali azioni, ne va­dano accompagnate altre, inibitorie e di contrasto, con mezzi anche architettonici, nei confronti di un possibile deterioramento incombente. Con ciò, si è realizzata la feconda confluenza tra la conservazione e il restauro critico, nei termini di un approccio critico-conservativo, o viceversa.

Résumé

La position conservative, dans les années Quatre-Vingt du XXème siècle, des­cendait d’expérimentations scientifiques, du XIXème siècle et postérieurs, qui étaient finalement devenues efficaces à partir des années Soixante. Elle a eu différentes interprétations, telle celle soi-disant pure-conservative, qui s’est affirmée à partir de 1971. Mais la conservation sans adjectifs, au contraire, s’opposant à toute pulsion de restauration, a continué à procéder tant dans les laboratoires que dans les chantiers, s’affinant, même en se mesurant avec les effets de calamités naturelles. Dans ses bouleversements potentiels, par rapport à la subrogation, elle a été considérée non sans mal au sein des théories traditionnelles de la restauration et de sa pratique. Seu­lement récemment et par grades, on a vérifié un tel rapprochement fécond. Où, d’une part, on a assumé la conscience quant à l’exigence d’opérer avec des interventionsconservatives au sens étroit ; mais, d’autre part, on a compris comment, à de telles actions il faut en accompagner d’autres, inhibitoires et de contraste, avec des moyens même architectoniques, par rapport à une possible détérioration imminente. De cette façon, s’est réalisée la féconde confluence entre la conservation et la restauration cri­tique, dans les termes d’une approche critico-conservative ou vice-versa.

Zusammenfassung

Die im 20. Jh. verbreitete erhaltende Einstellung ging auf im 19. Jh. und später durchgeführte wissenschaftliche Experimente zurück, die ab den 60er Jahren langsam aber sicher endlich Effizienz bewiesen. Sie unterlag vielfältigen Interpretationen, zu denen unter anderem die ab 1971 sich behauptende rein erhaltende Interpretation zählte. Die Erhaltung um jeden Preis, die sich jedem Instandsetzungsimpuls entgegensetzt, wurde dagegen in Labors oder Kel­lern fortgeführt und konnte nicht zuletzt durch die Messung mit den Auswirkungen von Naturkatastrophen ausgereift werden. Aufgrund ihres im Hinblick auf den Ersetzbar­keitsgedanken potentiell umgekehrten Ausgangsgedankens wurde sie nur mit Mühe als traditionelle Sanierungstheorie und -praxis angesehen. Erst kürzlich und äußerst schrittweise zeichnet sich eine derartige und fruchtbare Annäherung ab. Dabei entstand einerseits das Bewusstsein für die Notwendigkeit der Durchführung erhaltender Maßnahmen im engeren Sinne; andererseits wurde aber verstanden, dass diese in Anbetracht drohender Verwitterungen durch andere, hemmende und hierzu im Kontrast stehende Maßnahmen, auch architektonischer Natur begleitet werden müssen. Hiermit wurde das fruchtbare Zusammenspiel von Erhaltung und kritischer Sanierung auf der Grundlage einer kritisch-erhaltenden, oder umgekehrt erhaltend-kritischen Annäherung, erzielt.

Resumen

La posición conservadora, en los años Ochenta del siglo XX, procedía de experi­mentaciones científicas, del siglo XIX y siguientes, que se hicieron cada vez más efi­caces desde los años Sesenta. Ella ha tenido varias interpretaciones, como la así lla­mada purista-conservadora, que se afirmó desde 1971. Sin embargo. la conservación sin adjetivos, oponéndose a cualquier pulsión restablecedora, siguió su camino tanto en los laboratorios como en las obras, perfeccionándose, enfrentándose también con los efectos de las calamidades naturales. La conservación, en sus potenciales trans­formaciones, con respecto a la subrogación, se ha considerado con dificultad parte de las teorías tradicionales de la restauración y de sus prácticas. Sólo en tiempos recien­tes y de manera paulatina, se ha logrado dicha fecunda incorporación. Por un lado, se ha tomado conciencia de la necesidad de realizar intervenciones conservadoras en sentido estricto; pero, del otro, se ha comprendido que hace falta acompañar estas acciones con otras, de inhibición y contraste, incluso con medios arquitectónicos, fren­te a un posible deterioro inminente. Con ello, se ha realizado la proficua confluencia entre la conservación y la restauración crítica, desde un enfoque crítico-conservador, o al revés.

Резюме

Консервативная позиция в 80-ые годы ХХ века происходит из научных экспериментов XIX века и ранее, которые начиная с 60-ых годов постепенно ста­новяться эффективными. Эта позиция имела различные интерпретации, такие как чисто-консервативная, которая утверждается с 1971 года. Просто консерва­ция, наоборот, сопротивляясь любой попытке восстановления, продолжает раз­виваться как в лабораториях так и в карьерах, утончаясь и даже пробуя свои силы на эффектах, оставленных стихийными бедствиями. Она в своих потенциальных переворотах относительно замены была с трудом принята в число традиционных теорий реставрации и ее практики. Всего лишь недавно и постепенно обнаружи­вается подобное плодотворное сближение. Где, с одной стороны, утверждается осознание необходимости действовать, используя консервационные операции в узком смысле, но, с другой стороны, стало понятно, как таким действиям со­путствуют другие, тормозящие и препятствующие, в том числе и архитектурны­ ми средствами, по отношению к предстоящему возможному ухудшению. Таким образом, реализовалось плодотворное слияние между консервацией и критиче­ской реставрацией в рамках критико-консервативного подхода или наоборот.

Ամփոփում

Պահպանողական դիրքորոշումը, որ գոյություն ուներ տասնութերորդ դարից մինչև 1980 ելնում էր գիտական փորձերից, վերջապես կամաց – կամաց դարձավ արդյունավետ սկսած 60-ական թվականներից: Այն ունեցել է տարբեր մեկնաբանություններ, ինչպես, օրինակ, այսպես կոչված, մաքուր– պահպանողական գիծը, որը ստեղծվել է 1971-ից. Բայց պահպանումը առանց ածականների, դեմ լինելով որևէ վերահաստատման ուժի, շարունակել է առաջ գնալ տարբեր միջոցներով լաբորատորիայում կամ շինարարության մեջ, նույնիսկ տարերային աղետների հետևանքների հետ: Պահպանումը, որ վերելք էր ապրում, իրականում հազիվ էր հարմարվում ավանդական տեսությունների վերականգման: Միայն վերջերս ու աստիճանաբար, նկատվել է մի արդյունավետ մոտեցում: Եթե մի կողմից, իրազեկությունը ենթադրվում է պետք է աշխատի պահպանման օգտին, խիստ իմաստով, բայց մյուս կողմից, նման գործողությունները ուղեկցվում են ուրիշներով, հակասական և դանդաղեցնող էֆեկտներով, նույնիսկ ճարտարապետական միջոցներով հնարավոր քայքայման հանդեպ: Սրա պատճառով իրացվեց պահպանման և նորոգության (restauro) միասնական բեղմնավոր համագործակցություն, մի քննադատական- պահպանողական մոտեցում կարևոր առումով, և թե հակառակը: